PERDE

Ufuktan doğuyor güneş,
tüm görkemi ve parlaklığı ile.
Bütün bir gecenin bıraktığı izler aydınlanıyor,
biraz soluk,biraz da senli yüzümde.
Daha bir belirginleşiyor ifadem şimdi.
Aynalarla yüzleşiyorum.
Yarı aydınlık aynalarımla.
Tüm yaşanmışlıklar adına,
tüm gücümle sıkıyorum yumruğumu.
Kalbim gibi parçalara bölünüyor ayna...
Bakıyorum her bir parçanın üzerine düşmüş suretime.
Güneş sabırsız.Aydınlatmak istiyor karanlığımı.
Bir damla gözyaşım akıyor.Siliyorum
Ellerim ağlamaklı misali.
Kapatıyorum tüm açık perdeleri.
Ardına bakmadan topluyor eteğini güneş...
Karanlığım sunuluyor tekrardan.
Ve gümüş tepside,sindiremediğim acılarım ikram ediliyor.
Ter ve gözyaşı ile bulanmış ellerimi uzatıyorum.
Acı oluyorum.
Hüzün oluyorum.
Yüzüm hala soluk,hala senli...
Ama yapamıyorum.
Senden,tüm kederlerimi saracak bir çerçeve yapamıyorum.
Oysa ki,kendi ellerinle sunmuştun bana kederlerimi.
Güneşi yoksaymıştım,aydınlatırsın diye beni.
Ve şimdi;
Acı oluyorum.
Hüzün oluyorum.
Sen gidiyorsun ardına bile bakmadan,
Güneş misali...
Karanlığımı sunun bana.
Kapattım perdelerimi...